Yenilik, kendine başköşede yer bulur...
Zamana ayak uyduramayan “Eski”nin direnip, yerini “Yeni”ye kaptırmak istememesi içgüdüseldir, varlığını korumaya yönelik çabasıdır…
Napolyon düşman askerlerinden tek başına kaçarken, küçük bir dükkana sığınır.
Dükkan sahibi, onu saklar ve kovalayan düşman askerlerini yanlış yere yönlendirir. Bir süre sonra, Napolyon’un askerleri de olay yerine gelir ve ünlü komutan kurtulur.
Kurtarmanın verdiği güvenle dükkan sahibi, Napolyon’a soru yöneltir:
“Efendim, özür dileyerek soruyorum, ölümle bu denli burun buruna gelmek nasıl bir duygudur?”
Napolyon birden öfkelenir:
“Sen kim oluyorsun da benimle böyle dalga geçerek konuşuyorsun? Bu ne cüret! Askerler, bağlayın bu densizin gözünü ve hemen kurşuna dizin” diye talimat verir.
Dükkan sahibi gözü bağlı tir tir titremektedir.
Büyük bir korku içerisinde, yaptığına pişman olur.
Kısa bir süre sonra, arkasından bir el uzanır ve gözündeki bağı açar.
Adam döner bakar arkasına, uzanan el Napolyon’undur.
Şöyle der Napolyon:
“İşte böyle bir duygudur yaşayarak öğrenmek, kimi zamansa bedeli en yüksek öğrenme biçimidir.”
Yenilik, evin yeni doğan çocuğu gibi kendine başköşede yer bulur...
Kaybetme korkusu çoğaldıkça, güven duygusuna olan ihtiyaç artar.
Böyle olmasa, imkanlı insanlar kendilerini özel güvenlikli, dört yanı duvarlarla çevrilmiş evlere kapatmazlardı…
Yeni güçlü rakipler, alanda yer tutmuş eskileri daima ürkütür.
Zamana ayak uyduramayan “Eski”nin direnip, yerini “Yeni”ye kaptırmak istememesi, sahip olduğu avantajları sürdürmeye çalışması içgüdüseldir. Varlığını korumaya yönelik çabasıdır.
Bu tür durumlarda, her ne kadar eski-yeni savaşı çıkmış veya çıkacak gibi görünse de, aslında böyle bir kavga olmaz; çıksa da geçicidir.
Kendiliğinden bir geçiş olur çünkü ve zaman içinde yenilik, evin yeni doğan çocuğu gibi kendine başköşede yer bulur.
Üç-beş cılız/kuru ses çıkar belki, yer tutmuşlar cephesinden.
O kadar…
Varlığı sürdürmenin temeli, değişimdir çünkü…
