Barışı dilinden düşürmez, savaş için bahane arar…
İstanbul’un tanınmış ana caddelerinden birinde yürürken, 19-20 yaşlarında bir genç adam yaklaştı yanıma, “bozuk paran varsa, seni bir dertten kurtarayım” dedi ve ekledi: ”Ben evsizim.”
2000’li yılların yeni insan tipi…
Barışı dilinden düşürmez, savaş ve kavga için bahaneler arar.
Hak düşkünüdür, başkalarının hakkı için ise çıkarından gıdım vazgeçmez.
Adalet, sanır ki sadece kendisi için gereklidir.
Doğru, onun durduğu yere göre değişir.
Kuzuları sever, kurt olmaksa tek hedefidir.
Müşteri yenilik istiyor…
İstanbul’un tanınmış ana caddelerinden birinde yürürken, 19-20 yaşlarında bir genç adam yaklaştı yanıma, “bozuk paran varsa, seni bir dertten kurtarayım” dedi ve ekledi: ”Ben evsizim.”
Ben evsizim...
İngilizce’den çeviri formatında bir ifade. Belli ki, içinde yaşadığı kültürün jargonunu kullanıyor.
“Nasıl evsizsin yani” dedim.
“Sokakta yatıyorum” diye cevap verdi.
Kısa şortlu, sırt çantasının şeffaf bölümünde biraz bisküvi ve yarısı dolu su şişesi olan, şapkalı, şapkasının altından bir tutam uzun perçimi burnuna kadar uzatmış ve jöleyle yapıştırmış, sakin ses tonu ile konuşan genç bir insan…
Diyaloğumuz kısa cümlelerle devam etti.
“Yalnız mı yatıyorsun sokakta?”
“Yok, bir arkadaşım daha var.”
“Okul?”
“Lise bitti. Annem öldü, ben de sokağa çıktım.”
“Baban?”
“O daha önce terk etmişti bizi.”
“Kardeşin?”
“Ben tekim.”
İstediği bozuklukları aldıktan sonra uzaklaştı.
Birkaç gün sonra yolum aynı caddeye düşmüştü. Oralarda mı diye bakındım. Yolun kenarında bir pastanenin önünde, elleri cebinde dururken rastladım ona.
Şapkası başında değildi. Saçındaki uzun perçimi yana ve yukarı doğru yapıştırmış, yeni bir tarz yaratmıştı.
Bu kez ben yaklaşıp girdim lafa: “Hayırdır, yeni imaj yapmışsın kendine…”
“Evet abi” dedi gülümseyerek ve yine aynı sakin tonuyla: “Müşteri yenilik istiyor.”
Gülümseme sırası bana gelmişti…
Bizleri müşteri olarak görüyordu demek ki.
Ve müşteri yenilik istiyordu…
