Çalıştıkça fakirleşmek (working poor)…
Avrupa Birliği’nin verdiği ama tutamadığı en önemli söz, toplumsal refah… Değişik hızlarda da olsa, tüm Avrupa ülkelerinde orta sınıf gittikçe eriyor.
Sevgili dostum Dr.Mithat’ın, geçtiğimiz yıllarda internet gazetesi A24 için yazdığı bir araştırmasını yeniden okuduğumda, tarihin çeşitli başlıkları ve dönemeçleri geçti aklımdan kısa kısa…
Yirminci yüzyılda yeniden şekillenen yerküre ve on dokuzuncu yüzyıla dönüşü mümkün olmayan yeni insan türü…
Kurtuluş savaşımız ve kurulan yeni Cumhuriyet’imiz…
Zorluklar, sıkıntılar, yokluklarla geçen kuruluş yılları…
Birinci ve ikinci dünya savaşları; önce birbirini yiyen sonrasında dünyanın yeni efendiliğine soyunan Amerika ve Avrupa…
1920’li yıllarla birlikte, medya yoluyla gerçekleştirilmeye başlanan manipülasyonlar…
İnsanları kendi bilgileri dışında veya istemedikleri halde etkileme veya yönlendirme işlemine geçiş…
1950’lerin yükselen Amerika’sı ve sinema yoluyla elde ettiği hayranlıkla karışık etkileşim…
60’lı yılların Amerika-Rusya (SSCB) soğuk savaşları ve küresel ekonominin boyut değiştirmesi…
80’li yıllarda Gorbaçov’un perestroykası (yeniden yapılanma) ve sonucunda Berlin Duvarı’nın yıkılışı…
Artık işlemeyen sosyalizmin çökmesi sonucu çözülen Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği…
90’lı yıllarla birlikte tüketim toplumlarına geçiş…
Ve nihayet 2000’li yıllar…
Dijital dünyanın yeni imkanları…
Bilgi, sevgi, aşk, teknoloji, şiddet, haz, aklınıza ne gelirse…
Tüketmeye bir türlü doymayan ve gittikçe daha kısa sürelerde, her şeyi bir kara delik gibi yutan insan tipi…
Mithat’ın yazısını okuyunca, nereden nereye gelmişiz, bunu düşündüm.
Çalıştıkça fakirleşme (working poor)…
Sevgili Mithat’ın araştırma yazısından satır başları:
Avrupa Birliği’nin verdiği ama tutamadığı en önemli söz, toplumsal refah…
Değişik hızlarda da olsa, tüm Avrupa ülkelerinde orta sınıf gittikçe eriyor.
İnsanlar daha çok çalışıyor ama geçinmekte gittikçe daha çok zorlanıyorlar. Artık ekonomik varoluş kavgası verir olmuşlar.
Çalıştıkça fakirleşme (working poor) diye bir kavram yerleşmiş dillerine. Tam zamanlı çalışarak yapılarak bir tek iş, artık insanların geçinmesine yetmez olmuş.
İnsanlar artık daha çok vergi veriyor, daha çok prim ödüyor, daha geç emekli oluyor; gelecekte emekli olacakların, insan onuruna yakışan durumları olamayabileceği tartışılıyor.
Budapeşte’de, Avrupa birliğine geçildikten sonra başının üstünde çatısı olmayan, sokaklarda yaşayan 35.000 kişi ortaya çıkmış.
Kızılhaç, 2. Dünya savaşından beri ilk kez İngiltere’de fakirlere yiyecek dağıtmak durumunda kalmış.
Gelecekleriyle ilgili son derece karamsar bir gençlik...
Fransa’da gençler arasında yapılan anketler son derece karamsar sonuçlar vermiş. İş bulmak zor, iş güvenliği yok. Kiralarını ödemekte zorlanıyorlar.
Toplum, kazananlar ve kaybedenler olarak bölünüyor ve araları hızla açılmaya deva ediyormuş.
Sadece Avrupa Birliği bürokratları ve bağımlı basını, her şeyi tozpembe göstermeye devam ediyor sanki…
Daha uzatmayayım...
Görünen o ki, sistem yarattığını yiyor.
Ancak bu birilerinin umurunda mıdır, bilmiyorum…
