Anladım ki…
Bu hafta, çoğumuzun tatil haftası olduğunu düşünerek hayatta çok sevip ama uzaklaşmak zorunda kaldığımız kişilere ithafen yazmak istedim.Bodrum’un her sokağında hayran hayran dolaşırken, tüm gittiğim cafelerde aşağıdaki şarkı çalıyordu...
Bu şarkı beni üç dört sene önceye götürdü...
İnsan, çok yoğun duygular hissettiği kişiyi hiçbir zaman unutamıyor.
Sokaklarda, restaurantlarda her yerde onu arıyor. Onu gülüşünü, sesini, sohbetini, sıcaklığını özlüyor. Onunla geçirdiği özel mutluluk dolu güzel saatlerin, saniyesini bile aklından çıkartamıyor.
Ona benzer birisini gördüğünüzde, bir nebzede olsa onunla konuşup hasretinizi giderebileceğinizi düşünüp kendi kendinizi avutup, kandırmaya çalışsanızda ne mümkün; bu imkânsız birşey...
Çünkü, onun size bakışındaki sıcaklık ruhunuzun öyle derinlerine işlemiş ki, başka kimsenin onun yerini alması olanaksız.
Hepimiz farklı yetiştiriliyoruz, hayat görüşümüz hayata bakışımız farklı, kimimize çok doğal gelen şeyler kimimiz için bir tabu olabiliyor...
Ama tabular da zamanla kırılabilir.
Hepimiz, kendimizi hayatın akışına bırakıp neden zevk alıyorsak, ne istiyorsak fermansızca sonuna kadar özgürce yapmayı isteriz. Elbette kalbimiziçalan kişiye ait olmak dünyanın bir insana verebileceği en büyük zevk ve mutluluktur. Sadece böyle ruhumuzu tamamlayan birisini bulabilmek bile herşeye değer.
Onu kaybetmek bize hayatta yapmayacağımız şeyleri yaptırtabilir aynı aşağıdaki Leman Sam şarkısında olduğu gibi...
Dün gece hiç tanımadığım bir erkeğe
sırf sana benziyor diye usulca sokulup merhaba dedim
tanıdık bir huzur aradım şaşkın bakışlarında dun
bildik bir söz bekledim eskiden kalma öylesine
konuştu bir şeyler söyledi beklediğim sözler bunlar değil
yüzüme baktı gözlerime ama senin gibi değil
anladım ki hiç kimse hiç kimse sen değil
hiç kimse senin gibi canımdan öte can değil
anladım ki hiç kimse hiç kimse sen değil
hiç kimse senin kadar fikrime huzur değil
